Պատերազմի պարտության հիմնական մեղավորներ Տոնոյան և Գալստյան/Պատրոն/ Դավիթներին իրավապահները շուտ մոռացան. ինչո՞ւ և ինչի՞ դիմաց
Պատերազմի ավարտից, կապիտուլյացիոն փաստաթղթի ստորագրումից անցել է գրեթե 8 ամիս, և մեր հասարակությունն ընկել է խոր թմբիրի մեջ, հատկապես ընտրությունններից հետո: Մի մասի համար պատերազմի էջն ընդհանրապես փակվել է և մոռացել են նույնիսկ մեղավորներ փնտրել-գտնելու, դավաճաններին շարքից հանելու ու հաջորդ պատերազմներին պատրաստվելու կարևորագույն գործի մասին:
Մի հասարակություն, որ 22 տարի չի մոռանում Հոկտեմբերի 27-ի ողբերգությունը, 13 տարի չի մոռանում Մարտի 1-ի սպանությունները, կարծես թե, հեշտությամբ մարսեց ու մոռացավ 5000 զինծառայողի ու քաղաքացիական անձանց սպանությունները, հայրենիքի մի ահռելի հատվածի կորուստը, եթե կուզեք՝ նվիրումը թշնամուն: Ոչ միայն մարսեց, այլ նաև ներեց պարտությունն ու դրա մեղավորներին:
Բայց մեղավորները, փաստացի, կան, և դրանք, ամենևին էլ նախկինները չեն, որքան էլ ներկաները փորձեն իրենց ձախողումը սրա-նրա վրա բարձել:
Այսպիսով: Քանի՞ անգամ է պատերազմից հետո հնչել պատերազմում պարտված՝ Պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի անունը: Նույնիսկ Բաքուն է հանձն առել նրա սրբացման գործը, իսկ մեր հանրությանը դա որևէ կերպ որևէ ազդակ չի հաղորդում:
Միգուցե պատճառն այն է, որ Տոնոյան Դավիթը շա՞տ բան գիտի պատերազմի, դրան նախորդած իրադարձությունների ու ընթացքի մասին, և իր ազատությունը լռությա՞մբ է գնել:
Իսկ քանի՞սն է մեր հասարակությունում, առավել ևս իրենց իրավապահ հորջորջող մարմիններում հիշում, որ պատերազմից առաջ մեր երկրի վրա ամենաթանկ գներով ամենաորակ զենք-զինամթերքը երկրի, բանակի ու զինվորների գլխին կապել ու փաստի առաջ կանգնեցրել զորքին, եթե կուզեք՝ հենց մահվան առաջ: Ու քանի՞սն են հիշում կամ գիտեն այդ ամենի միակ ու գլխավոր պատասխանատու Պատրոն Դավոյի մասին:
Դավոյի դեմ ակնհայտ ձևականորեն քրեական մի գործ հարուցվեց, նկարահանումներ արվեցին ու հանրության աչքին թոզ փչվեց, թե՝ հայ-հասեք, գտել ենք պատերազմի մեղավորին: Իսկ նրան առաջադրված մեղադրանքում պարզապես ծիծաղելի չափերի գումարների մասին էր խոսքը, համեմատած այն լափած գումարների հետ, որոնք հրապարակվել են նրա մասին տարբեր հոդվածներում: Եվ հաշվի առնելով այն, որ դրանից հետո Դավոն չի դիմել դատարան, ասենք, զրպարտության համար, խոսում է այն բանի մասին, որ նա կա՛մ Նիկոլ Փաշինյանի գիտությամբ է գումարներ գրպանել ու, այսպես ասած, «արխային է», կամ էլ ինչ-որ կերպ փակել է Նիկոլի բերանը: Ասում են՝ ընտանիքին նվերներ անելու գնով: Եթե այդպես չէ, ապա ինչպես է ստացվել, որ Գալստյան Դավիթը, նույն ինքը՝ Պատրոնը ճաղերի հետևում չէ:
Փաստորեն, հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Սերժի Վաչոյի սանիկ-Պատրոնը վայելում է արևի լույսը, ուրեմն ինչ-որ տեղ ինչ-որ բան այն չէ: Դավոյի նմանները, որոնց գործելաոճը ազգի թշնամու գործելաոճ է հիշեցնում, պետք է հիշվեն, պետք է պատժվեն ու օրինակ լինեն մյուսների համար, որպեսզի որևէ մեկի մտքով հաջորդիվ չանցնի, թե կարելի է բանակի ու զինվորների կյանքի հաշվին միլիարդներ աշխատել:
Իսկ Պատրոն Դավոյի անունը միայն համացանցում փնտրելիս սարսափելի տեղեկություններ են հայտնում: Դրանք ARM24.net-ը կներկայացնի համակարգած՝ մեկ հոդվածով, արդեն մեր հաջորդ հրապարակումներում: